Mehmed'im

Gayrı anlatılamaz bu savaş bence,
Dağ, taş konuşmuştu kendi dilince,
“Hücum!...” diye bir ses duydum ilkönce,
Sonra “Allah...Allah!...” dedi Mehmed’im.

Ne ana, ne sıla, ne yâr hayali,
Bir gör Mehmet’teki kükremiş hali,
Kırpmadı gözünü yağmur misali,
Mermi yedi, havan yedi Mehmed’im.

Bu, öyle bir imân, öyle cehit ki,
Secde eder cümle canlı ve bitki
Bir temmuz akşamı Allah şahit ki,
Şaha kalkmış vatan idi Mehmed’im.

Tepeler... kan, barut dolu tepeler
Süngü süngü, mermi mermi tepeler
En önde atıldı dedi: “Bu sefer
Yıkam bu ateşten seddi.” Mehmed’im.

Bir mermi göğsünü dağıtmış diye,
Mümkün mü talihe Mehmet baş eğe?
Meydan okur gibi kahpe feleğe,
Devrilirken gülümsedi Mehmed’im.

Bu akşam yıldızlar sararmış gibi,
Tepeler titreşir, hava kış gibi;
Bir dağın sırtında dağ varmış gibi,
Omuzlamış bir Mehmed’i Mehmed’im.

                                          Fuat Azgur